Centralne ogrzewanie jest obecnie nieodłącznym elementem budownictwa mieszkalnego jak również budownictwa przemysłowego. Nie można sobie wyobrazić domu czy mieszkania bez ogrzewania w zimie przy -15 stopniach Celsjusza, czy nawet jesienią kiedy temperatura oscyluje wokół około 10 stopni. Problem ogrzewania około 30 lat temu w domach jednorodzinnych był rozwiązany za pomocą pieców kaflowych lub innych, jednak było to drogie i nie wygodne. Każde pomieszczenie musiało posiadać swój piec w związku z tym każde musiało być opalane (stosowano głównie węgiel kamienny), a codzienne rozpalanie w każdym urządzeniu powodowało brudzenie pomieszczeń.. Rozwój techniki pozwolił na wprowadzenie systemu centralnego ogrzewania w skrócie C.O., zastosowanie jednego źródła energii jakim jest kocioł grzewczy zwany popularnie piecem centralnego umieszczonego w specjalnie do tego przystosowanej kotłowni nie tylko pozwoliło na zmniejszenie kosztów ogrzewania, ale również poprawiło wygodę i komfort użytkowania. Zatem schemat budowy instalacji centralnego ogrzewania opierał się na trzech elementach. Są to: źródło energii cieplnej – kocioł grzewczy, przewody instalacji służące do transportu nośnika ciepła – rurki stalowe, miedziane, obecnie również przewody z tworzyw sztucznych oraz emiterów ciepła – grzejników. Nowoczesne systemy centralnego ogrzewania są dużo bardziej złożone niż pierwsze tego typu instalacje jednak zamysł działania pozostał taki sam.
Obecnie wyróżniamy instalacje C. O. ze względu na temperaturę pracy: niskotemperaturowe do 100 stopni Celsjusza, średniotemperaturowe od 100 do 115 stopni oraz wysokotemperaturowe powyżej 115 stopni. W gospodarstwach domowych stosuje się przede wszystkim instalację niskotemperaturowe ze względu na stosunkowo niskie koszty instalacji i bezpieczeństwo takich instalacji centralnego ogrzewania.